Gold Space level 1

Bum! Bum! Bum! Alexandra spojrzała w stronę drzwi salonu przez szybę automatu.

-Jadą nowi!!!-wrzasnęła-Nowy automat! Oby to była gra o Bambim! Albo o jakimś przystojniaku!

-To o Bambim, czy o przystojniaku?-Wanelopa zaśmiała się szyderczo.

-Wanelopa... Przystojniak, zdecydowanie. Aaa, to tylko kolejna strzelanka.-dziewczyna nie kryła rozczarowania.

-Chcesz w końcu sprawdzić, czy twoja machina działa, dzieciaku?-brunetka spróbowała odwrócić uwagę małej wynalazczyni.

-JASNE!!!-w oczach Alexandry pojawiły się niebezpieczne iskierki-Odpalamy!

Mówiąc to uruchomiła silnik.

-Jaaa! Działa! Juhuuu!-blondynka podskoczyła uderzając w sufit automatu.-Ajć!

-Zdolności po ojcu, a siła i wzrost po matce... Niebezpieczna mieszanka.-Ralph podszedł do nich.

-Hej, dzieciaki.

-Coś się psuje!-wrzasnęła Alexandra.

Rzeczywiście z maszyny wystrzeliwały ze świstem iskry, a całe urządzenie zaczęło się niebezpiecznie trząść.

-PADNIJ!!!-Blondynka pchnęła na ziemię Wenelopę i Ralph'a, a następnie sama skoczyła-Chronić głowy!

I w tym momencie maszyna wybuchła. Alexandra wstała pierwsza, jej włosy były rozczapierzone, a skóra osmalona.

-Za słaby dałam akumulator, do robala nędzy! I obwody grubsze by się przydały.

-Wow.-Wanelopa wstała będąc tak samo osmalona jak Alex.

-A co z obudową?-Ralph wyglądał tak samo jak reszta.

-Do robala jasnego! Już się nie przyda! Chyba, że młotka użyję! Tak, to będzie super! W nowej grze muszą mieć dobre akumulatory! I przewody! To pójdziemy do tej gry, z moimi rodzicami. Spytam się, czy wymienią akumulator i przewody za szarlotkę i taczkę cegieł!

-To jedziemy do „Gold Space”.-oświadczyła brunetka.

-”Gold Space”?

-No... tak! Na automacie pisze nazwę gry...

-Ok. Jedziemy!!!-krzyknęła Alexandra.

***

-Ktoś w ogóle wie co to za gra?-Tamora zadała pytanie, które dręczyło wszystkich. Na wszelki wypadek wzięła ze sobą całkiem pokaźny zapas broni.

-Jakaś gra wojenna z mnóstwem przemocy. Czyli coś dla nas, Mamo.-oświadczyła Alexandra.

-Bardziej ciekawa jestem, czy są tam mili ludzie?

-To „mnóstwo przemocy” i „mili ludzie” idą w parze?-spytał Ralph.

-Owszem!-odpowiedział Felix-Moja żona jest żywym dowodem!

-Przecież ona jest straszna!-zaprzeczył wielkolud.

-”Ona” tu siedzi!-oświadczyła podniesionym głosem Tammy.

-Dojechaliśmy!-Alex stanowczo spróbował rozrzedziła atmosferę. Zawsze ludzie robili, co tylko chciała, bo się jej bali. Nie powinna istnieć według programu. Nie jest do końca, ani z jednej gry, ani z drugiej. Tylko jej najbliższe otoczenie nie uważało jej za pomyłkę, czy też przerażającą usterkę.

-Wow, ale tu wielkich mięśniaków! Co o tym sądzisz Wanelopa?

-Żałuję, że mam na sobie strój od Landryny.

-A ja, że jestem cała od smaru. Przeklęte kółka zębate!

Nagle z tłumu wyłonił się wysoki, umięśniony i przystojny szatyn.

-Hey, Tammy! Nie no, nie wieżę, że cię widzę! W tej części gry nie ma twojej postaci.

Tamora odwróciła się wytrzeszczając oczy, co rzadko jej się zdarza.

-Brad! A w mojej części nie żyjesz!

Starsza blondynka zaczęła płakać ze szczęścia.

-Kochanie, kto to jest?-Felix, raczej wiedział kto to, ale chciał się upewnić.

-Jak śmiesz tak mówić do mojej narzeczonej!-wrzasnął gość, który ponoć miał na imię Brad.

-Jakiej twojej narzeczonej, to moja żona!-krzyknął w odpowiedzi niższy mężczyzna.

-CO!?! O czy on mówi, Tam?

-No, tak... Więc to jest mój mąż Felix, a to nasza córka Alexandra.

-Hej, miło mi pana poznać.-Alex wyciągnęła rękę szczerząc przy tym zęby w sztucznym uśmiechu.

-Wcale nie jest jej miło, tylko tak mówi grzecznościowo.-stwierdziła głośno Wenelopa.

-Ej, wcale nie!-blondyna szturchnęła brunetkę tak niezauważalnie, jak niezauważalny jest słoń na pustyni.

Gdy dziewczyny zaczęły cię przekomarzać Felix podszedł do Brad'a i wyciągną rękę, bo jest naprawdę miłym facetem. Bill jednak odtrącił jego dłoń.

-Myślisz, ze tak po prostu podam sobie rękę z gościem, który ukradł mi dziewczynę!?! W ogóle jak ci się to udało?!? Taki chudy, mizerny słabeusz. Pewnie bić się nie potrafisz! A co dopiero strzelać, czy czołg prowadzić!

-Ale potrafię naprawiać wszystko, czego dotknę! I mogę wysoko skakać!

Zapowiadało się na niezłą wymianę zdań, więc nawet Alex i Wenelopa zaprzestały swojej

niby-kłótni, aby posłuchać.

-Ok. Dobra, koniec panowie!-Tammy przerwała to zawczasu.

-Raz się zgodzę.-Alexandra poparła mamę-A w ogóle Brad, o ile naprawdę jesteś Brad'em, jakim cudem przeżyłeś połknięcie przez robala? Wdaje się to niemożliwe! A wszyscy, którzy to przeżyli

sami stali się robalami. Więc kim, a raczej czym tak naprawdę jesteś!?!

-Alex!!!-Tamora spojrzała na nią najbardziej karcącym spojrzeniem, jakim dysponowała.

-Nasza córka ma rację. Pamiętasz co stało się z Turbo? Więc jakim cudem to miałby być on!?!

-Mówisz tak tylko dlatego, że zaczynasz tracić grunt pod nogami!!!-Tamora wydarła się, tak jak ona potrafi-Wracamy do domu! Teraz!

-Ale nie mam jeszcze akumulatora i przewodów...-zauważyła Alex.

-Jazda!!!

***

Jadąc już kolejką Alexandra pochyliła się w stronę Wanelopy.

-Ten gość naprawdę mi się nie podoba...-szepnęła na ucho przyjaciółce.